زنان،
صداهای خاموش تاریخ،
درختانی که زیر سایه‌ی سنگین تبعیض،
رشد می‌کنند،
اما هر برگشان،
فریادی است برای حق،
هر شاخه‌شان،
دست‌هائی است که آزادی را می‌جویند.
حقشان،
نه هدیه‌ای،
که حقیقتی است
که باید به رسمیت شناخته شود.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
-
باید پنهان می کردم زیبا یی ام را در جیب های دامنم ؛ و این غم انگیز ترین صدای زن بودنم بود و نمی دانسنم در کدامین زخمم پنهان شوم که عبور می ک... -
( داستان دنباله دار ( ومنی که مرده بود م)ر سعی می کنم اخرین تصویر از خودم را به خوبی و با تمام جزییات به یاد آورم.زنی هستم تقریبا 48 س...
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر